Afgelopen week kregen we het bericht te horen dat Michel onderweg op zijn fiets was getroffen door een hartstilstand. Toen wij het bericht hoorden waren we op het feest van één van onze andere waterpolovrienden. Iedereen was verbijsterd. De dagen daarna leefde zijn familie tussen hoop en vrees. Uiteindelijk bleek dat doorbehandelen niet zinvol meer was. 
Michel overleed op 12 Juni 2025.

Michel.... één van onze leden die al meer dan 50 jaar lid was van onze vereniging.
Michel.... In 1974 werd hij lid van toen nog DDD. Een klein, nog wat mollig kereltje met vuurrood haar. Al vrij snel kwam hij in de selectie van onze toenmalige trainster Rietje van Lohuizen. Haar man, Cees, wist niet beter dan dat Michel, Mieggel heette, en zo noemde hij Michel dan ook altijd.

Wedstrijdzwemmer.
In die tijd trainden we drie keer in de week in de GSGD en verder buiten Doetinchem en Michel kwam mij voor de training altijd ophalen en samen fietsten we dan naar het zwembad. Dat het trainen hem goed deed zag je aan zijn lichaam, in korte tijd veranderde het kleine stevige mannetje in een lange zwemmer. En zwemmen kon hij goed, heel goed. Met zijn typische borstcrawl en dito rolkeerpunten werd hij in “no time” onze snelste zwemmer op de borstcrawl. Michel was de eerste DDD-er onder de minuut op de 100 meter vrijeslag en ook de eerste die in 55 seconden aantikte.
Legendarisch was zijn finale (ik schat zo rond 1978/1979) van de 400 meter vrijeslag bij de Gelderse Kampioenschappen. Michel was samen met Albert Boonstra (op dat moment o.a. Nederlands recordhouder op de 100 meter schoolslag) de favoriet voor de titel. De eerste 300 meter lagen beide heren helemaal achterin het veld en keken alleen maar naar elkaar. Toen kwamen de laatste 100 meters. Beiden zwommen die twee banen binnen de 56 seconden, ongelofelijk hard. Albert tikte een fractie van een seconde eerder als eerste aan. Maar iedereen in Ede in zwembad De Peppel stond op de banken. Toen ik Albert een paar jaar geleden nog eens sprak, was dat één van de eerste dingen die hij nog wist te benoemen uit die tijd. Geweldig.

Waterpolospeler.
Niet alleen zwemmen was favoriet bij Michel. Ook van waterpolo was hij helemaal weg.
Dat kwam mede omdat in zijn begintijd Wim Topma onze trainer werd. Michel was altijd bij Wim in de buurt en trok heel veel met hem op. Hij kwam samen met zijn leeftijdsgenoot Jos Boersma al snel bij de Herenselectie. Wim was ook degene die Michel beter maakte en ervoor zorgde dat hij één van de beste, zo niet dé beste speler uit die tijd werd. Hij is altijd blijven spelen, liet zich niet voorstaan op zijn capaciteiten en bleef bescheiden.
Later toen hij “lager” ging spelen stond de gezelligheid voorop en trok hij veel op met de jongens van zijn teams. Met Paul en Vera ( van der Veen) had hij een extra band en die bleef ook toen zij naar Den Haag vertrokken. Met hen en hun kinderen ging hij naar festivals en concerten en vierden ze samen vakantie in Frankrijk.

Scheidsrechter waterpolo.
Een aantal jaren geleden moest hij stoppen vanwege blessures. Michel was toen al een flink aantal jaren scheidsrechter en is altijd blijven fluiten. Ook als scheidsrechter had hij capaciteiten, maar voelde niet de ambitie om “hoger” te gaan fluiten.
“Lekker, gezellig hier in de buurt” zei hij mij een tijdje terug nog eens toen we samen een wedstrijd moesten fluiten en er samen naartoe reden.
Zijn laatste wedstrijden floot hij tijdens het mixtournooi. Daar kreeg hij ook de oorkonde voor ruim 50 jaar lidmaatschap. Dat was tegelijk één van de laatste momenten dat iedereen hem nog heeft gezien én gesproken. Michel was niet een man van veel woorden, maar wel van trouw en loyaliteit. We gaan hem heel erg missen.
 
René Bakker, teamgenoot van heel vroeger tot later en oud-voorzitter van NDD.